Nieszczęśliwy uraz oka oraz zrządzenie losu spowodowały, że trafiłem do Kliniki Okulistycznej przy Pomorskiej Akademii Medycznej na Pomorzanach w Szczecinie. Od pierwszej chwili pobytu mój optymizm i nadzieja rosły z minuty na minutę. Dziękowałem Bogu, iż trafiłem pod opiekę zwykłych – niezwykłych ludzi. Chciałbym przedstawić skład perfekcyjnie działającego personelu oddziału okulistycznego, który otoczył mnie matczyno – ojcowską opieką.Ze względu na szacunek i szanowanie prywatności postanowiłem nadać bohaterom przydomki które proszę potraktować z dużą dozą humoru. 

DREAM TEAM

Pani prof. Danuta „Królowa Matka” – drobna kobieta o wielkim sercu i skromności, która wydała na świat perfekcyjnie działający organizm, jakim jest personel oddziału okulistycznego.
Pan doc. Wojciech „Guru” – człowiek z wielką charyzmą, Tytan pracy, który swoją profesję łączy z przyjemnością. Przywrócił mi nadzieję i sens życia ratując mój wzrok.Docent Wojciech potrafił być w kilku miejscach na raz.Między zabiegami miał czas wykładać studentom.Jeśli miałem jakie kolwiek pytanie-musiałem je zadawać w biegu i podążać za Docentem,żeby zdążyć usłyszeć odpowiedź :)
Pani dr Beata „Matka Chrzestna” – mój lekarz prowadzący. Kobieta o anielskim głosie, anielskiej cierpliwości. Osoba o wielkim sercu, mająca w jednym palcu informacje o chorobach wszystkich pacjentów na oddziale.
Pani dr Jolanta „Światełko w tunelu” – kobieta z pierwszej linii frontu. Niezwykle opanowana, a jednocześnie zdecydowana w kontaktach z pacjentami na Izbie Przyjęć.Codziennie choć przez chwilę było mi dane rozmawiać  z tą cudowną kobietą.Dzięki tym rozmowom rósł we mnie optymizm i nadzieja na odzyskanie wzroku.
Pani dr Monika „Kochane Maleństwo” – filigranowa osóbka o anielskich dłoniach. Kobieta tak delikatna, że badanie ciśnienia oka przechodziłem bezboleśnie i bezstresowo.
Pan dr Wojciech „Big Ben” – postawny mężczyzna budzący respekt o gołębim sercu. Imiennik a jednocześnie bodyguard i asystent szefa.
Pan dr Maciej „ Harry Potter” –podczas pierwszego badania wzięty przeze mnie za studenta pierwszego roku.Jednak po wyjaśnieniu okazało się,że jest na pierwszym roku studiów doktoranckich.Mężczyzna o chłopięcym wyglądzie, niezwykle pracowity i mimo młodego wieku bardzo ambitny.

Cały zespół lekarski to ludzie niezwykle życzliwi, skromni, uprzejmi, o bardzo wysokiej kulturze osobistej. Przed przyjazdem do kliniki miałem obawy, że trafiając w środowisko ludzi z wysokimi tytułami naukowymi będę miał do czynienia z ludźmi zarozumiałymi, którym „woda sodowa uderzyła do głowy”. Jednak każda chwila spędzona na oddziale powodowała, że czułem się coraz bardziej jak zwykły człowiek, wśród zwykłych ludzi. Podczas kontaktów z lekarzami utwierdziłem się w przekonaniu, że kulturę osobistą i stosunek do człowieka „wysysa się z mlekiem matki”, a nie uczy na studiach.

„Aniołki Wojciecha” – sympatyczne, wesołe dziewczęta, które ciężki zawód pielęgniarski wykonują z największym poświęceniem.

Siostra Izabela „Siostra – Matka” – oddziałowa i szefowa wszystkich pielęgniarek.
Siostra Małgosia – właścicielka oczu, które były inspiracją dla Ivana i Delfina do napisania piosenki.
Siostra Sława – drobna, wesoła osóbka rozbrajająca uśmiechem.
Siostra Jadwiga – pracowita jak mrówka, wykonująca perfekcyjnie swoje powołanie.
Siostra Monika – poświęceniem i zaangażowaniem nie ustępująca na krok swoim koleżankom.
Siostra Beata – dziewczyna z wielkim poczuciem humoru, niezwykle tolerancyjna w stosunku do „nieznośnego pacjenta” jakim byłem.
Siostra Violetta – znawczyni męskich zapachów  o energii takiej, że żaden pacjent nie miałby siły się oprzeć.

Panie personelu pomocniczego – Pani Ala, Ula, Ewa, Ewa, Jola – cudowne kobiety, które choćby podały zwykły twaróg, smakowałby jak „twarożek babuni”.

Trudno również nie wspomnieć cudownych dziewczyn z Bloku Operacyjnego. Ich serdeczność,poczucie humoru rozluźniały mnie do tego stopnia że zapominałem w jakim celu mnie tam zawożono. Ne ukrywały swojego feminizmu co jednak w żadnym stopniu nie odbijało się na stosunku do mężczyzn :)Miałem przyjemność gościć u nich dwukrotnie,a do drugiego zabiegu jechałem w pełni wyluzowany,bo wiedziałem,że zanim Pan docent mnie zoperuje,będzie chwilka żeby się z nimi „podroczyć”.Niestety mimo wielkich wysiłków i zabiegów wywiadowczych nie zdobyłem ich imion. Z identyfikacją również miałbym kłopoty,bo z powodów proceduralnych dziewczyny były po prostu zamaskowane :)

Starałem się jak najrzetelniej zdobyć imiona wszystkich ludzi którzy otoczyli mnie wielką opieką,więc jeśli kogoś pominąłem-serdecznie przepraszam.

Mimo kłód jakie pod nogi Służby Zdrowia rzuca państwo polskie,ludzie z Kliniki wykonują swoje powołanie z największym poświęceniem i oddają dużą część siebie niosąc pomoc,nadzieję i radość ludziom w potrzebie.

Według mnie NFZ jako grupa przestępczości zorganizowanej potrafi jedynie ściągać haracze. Podczas rozmowy z Panią profesor dowiedziałem się,że mimo początku roku NFZ już zalega z płatnościami za leczenie.

Nigdy nie będzie dobrze w kraju w którym szybciej dostosowuje się więziennictwo do standardów europejskich,Służbę Zdrowia pozostawiając samą sobie. Niestety w dzisiejszych czasach więźniowie mają większy komfort niż uczciwi ludzie których los skierował do szpitali. Stan wielu szpitali jest niestety wynikiem wielkich dylematów jakie mają ich kierownictwa-wyremontować oddział czy w to miejsce wyleczyć jeszcze kilku pacjentów.

Kończąc ten smutny akcent mam nadzieję,że kiedyś tym wszystkim na górze będzie dane próbować się dostać do lecznictwa po linii zwykłego człowieka.

Na szczęście wdzięczność i pamięć są zjawiskami niematerialnymi dzięki czemu nie poddają się upływowi czasu. W moim sercu na zawsze pozostaną wspaniali ludzie jakich miałem szczęście i przyjemność spotkać w swoim życiu podczas pobytu w Szczecinie.

Kochani moi-dziękuję Wam za każdą chwilę pobytu w Klinice. Przywróciliście mi wzrok,nadzieję i optymizm. Dzięki wam na nowo spojrzałem w przyszłość i utwierdziłem się w przekonaniu,że nie ma nic piękniejszego jak dawanie części siebie innym ludziom.

Pamięć o Was będzie w moim sercu do końca mojego życia.

Jeszcze raz serdecznie dziękuję-dozgonnie wdzięczny Andrzej Dłubała

Chciałbym Wam zadedykować piękną ponadczasową piosenkę która zawsze będzie mi się z Wami kojarzyła.