Ogniskowe z zakresu 85-105 to przy matrycach APS-C optymalny zakres obiektywu portretowego.Nie ma oczywiście definicji odnośnie idealnej ogniskowej portretowej gdyż udany kadr można zrobić szkłem spoza tego zakresu,niemniej jednak właściwe proporcje uzyskamy właśnie przy użyciu tych ogniskowych.
 Często obiektywy o tej długości wyposażone są w funkcję MACRO dzięki czemu zwiększa się zastosowanie obiektywów.Tamron jest obiektywem godnym polecenia ze względu na najkorzystniejszy współczynnik cena/jakość w tym segmencie. Długo zastanawiałem się nad wyborem,biorąc pod uwagę również obiektyw ze stajni Pentaxa SMC-D FA 100mm f/2.8 macro.Jednak obraz jaki rysuje Tamron przy jego cenie nie pozostawił wątpliwości co do wyboru.Z kolei Sigma 105mm f/2.8 EX DG MACRO oprócz wyższej ceny ma również zbyt długą ogniskową jak na moje potrzeby.Na korzyść Tamrona przemówił również Limiter dzięki któremu możemy zawęzić obszar ostrości,co znacznie poprawia efektywność autofocusa.Przednia soczewka obiektywu jest bardzo głęboko wpuszczona wgłąb obudowy co skutecznie chroni zdjęcia przed niepotrzebnymi refleksami świetlnymi,jednym słowem obudowa spełnia również funkcję osłony przeciwsłonecznej.Konstrukcja Tamrona mimo plastikowej obudowy,jest bardzo solidna i nie mamy wrażenia obcowania ze sprzętem zabawkowym. Obiektyw zakupiłem przede wszystkim do makrofotografii choć wiem że i w portrecie można go z powodzeniem używać.Tamron 90mm słynie już z niesamowicie ostrego rysunku co tym bardziej wyróżnia go do fotografii makro.Rozdzielczość obrazu jest również bardzo wysoka i osiąga wartość powyżej 30 lpmm w zakresie przysłon 3,5-16.Znamienny jest również fakt że wspomniana rozdzielczość jest na takim samym poziomie w centrum jak i na brzegach kadru.Wiele obiektywów ma o wiele niższą rozdzielczość w centrum w porównaniu z brzegami Tamrona. Z czystym sumieniem mogę polecić to szkło adeptom makrofotografii oraz tym którzy chcieliby za niewielkie pieniądze posiąść odpowiednie szkło do portretu.